Παγκόσμια ημέρα δημοκρατίας

Σήμερα, 15 Σεπτεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Δημοκρατίας!

Γνωρίζετε ότι πάνω από το ένα τρίτο όλων των δημοψηφισμάτων που έχουν διεξαχθεί ποτέ σε εθνικό επίπεδο παγκοσμίως έχουν λάβει χώρα στην Ελβετία; Αυτή η μορφή άμεσης δημοκρατίας αναπτύχθηκε στην αρχαία Αθήνα, πριν από περισσότερα από 2.500 χρόνια και εφαρμόστηκε σε πολλές ελβετικές πόλεις και καντόνια από τον Μεσαίωνα μέχρι και σήμερα.

Μάθετε περισσότερα για τις ιστορικές καταβολές της σύγχρονης άμεσης δημοκρατίας μας: https://houseofswitzerland.org/…/way-modern-direct…

Το παραπάνω βρήκαμε εδώ.

Πως ψηφίζονται οι νόμοι σε μια πραγματική δημοκρατία

Υπάρχει μία θέση, κατά την γνώμη μου ακραία, η οποία υποστηρίζει πως δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία μαζί με αντιπροσώπευση. Αντίθετα με αυτή την άποψη, νομίζω πως σε ένα σύγχρονο κράτος, με την έκταση, τον πληθυσμό και το πλήθος των θεμάτων που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν, η αντιπροσώπευση είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Μία αντιπροσώπευση η οποία θα έχει να «αντιμετωπίσει» πολύ αυστηρούς θεσμούς λογοδοσίας και η οποία (μην ξεχνάτε μιλάμε για δημοκρατία) θα ελέγχεται πάντα σε πραγματικό χρόνο, και όχι μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, από τους πολίτες. Ένα μικτό πολιτικό σύστημα ασθενούς αντιπροσώπευσης και ισχυρής δημοκρατίας. Σε αυτό, όλες οι σημαντικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από τους πολίτες, με τους τελευταίους να έχουν τον λόγο για το ποια απόφαση είναι σημαντική και ποια όχι, ενώ οι μεγαλύτερες στον αριθμό αλλά λιγότερο σημαντικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από τους αντιπροσώπους.

Επειδή ένα παράδειγμα βοηθά πάντα να καταλάβουμε καλύτερα πως λειτουργεί κάτι, ας δούμε πως ψηφίζονται οι νόμοι στην Ελβετία, την μεγαλύτερη δημοκρατία των ημερών μας.

Το μοναδικό μειονέκτημα της δημοκρατίας

Ό,τι και αν ακούγεται τα τελευταία χρόνια ενάντια στην δημοκρατία (και είναι πολλά αυτά), η δημοκρατία έχει ένα και μόνο μειονέκτημα, είναι αργή. Αν και αυτό φαντάζει όντως μειονέκτημα με μια πρώτη ματιά, είναι στην πραγματικότητα η ουσία της δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι ένα μεγάλο σχολείο, το μεγαλύτερο σχολείο στην ζωή ενός πολιτισμένου ανθρώπου και ως εκ τούτου απαιτεί χρόνο. Χρόνο για να ακούσεις προσεκτικά όλες τις απόψεις, να μελετήσεις τα στοιχεία και την εγκυρότητα τους, να σκεφτείς, να διαισθανθείς, να εκφράσεις με παρρησία την άποψη σου και εν τέλει να αποφασίσεις. Όχι φυσικά μόνος σου και ούτε μόνο για πρόσωπα – «αντιπροσώπους», αλλά μαζί με όλους όσους συμπολίτες σου το επιθυμούν και για κάθε σημαντικό θέμα. Η δημοκρατία είναι αργή, όπως κάθε μεγάλο σχολείο.

Η μοναδική δημοκρατία των ημερών μας

Στις 21 Μαΐου του 2017, οι Ελβετοί πολίτες είχαν μία εύκολη δημοψηφισματική ημέρα (μία από τις τέσσερις κάθε έτους). Αποφάσισαν μόνο για ένα θέμα και συγκεκριμένα για το αν θα δεχτούν τον νόμο που ψήφισε η Ομοσπονδιακή τους Βουλή (δύο Βουλές για την ακρίβεια) σχετικά με την ενεργειακή στρατηγική της χώρας τους μέχρι και το 2050. Όταν στην δική μας χώρα, σύσσωμη η πολιτική ελίτ ξεπουλά περιουσία που δεν της ανήκει (μόλις για 99 χρόνια είναι η αλήθεια), στην Ελβετία οι πολίτες ορίζουν, ως τελευταίοι και απόλυτοι κριτές, σύνθετα θέματα όπως η ενεργειακή πολιτική της χώρας τα επόμενα 30 χρόνια. Εκεί κανείς «δημοσιογράφος» δεν διανοείται να εκφράσει θέσεις περί ανικανότητας των πολιτών να κρίνουν. Τέτοιες θέσεις μπορεί να ακούγονται συχνά, ακόμα και να κυριαρχούν, σε στυγνές ολιγαρχίες όπως το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, αλλά είναι αδιανόητες για μία δημοκρατία όπως η Ελβετία.

Οι αντιπρόσωποι προετοιμάζουν, οι πολίτες κρίνουν

Στο ενημερωτικό φυλλάδιο που λαμβάνουν οι Ελβετοί προκειμένου να ενημερωθούν και να αποφασίσουν συμπεριλαμβάνονται τόσο το θέμα του δημοψηφίσματος όσο και τα επιχειρήματα των υποστηρικτών και των αντιπάλων του νόμου. Και φυσικά το φυλλάδιο αυτό δεν είναι το μόνο. Όσο αφορά το συγκεκριμένο δημοψήφισμα βρήκαμε επίσης ένα ακόμα ενημερωτικό φυλλάδιο όσο αφορά τον ίδιο τον νόμο και το τι αυτός προβλέπει. Μπορείτε να το δείτε εδώ στα Αγγλικά (αλήθεια γιατί κοπιάζουν τόσο συχνά οι Ελβετοί να μεταφράζουν στα Αγγλικά κείμενα που αφορούν τις πολιτικές τους διεργασίες;). Από το φυλλάδιο αυτό επιλέξαμε να εστιάσουμε σε μία σελίδα που δείχνει την νομοθετική διαδικασία στην Ελβετία. Ας δούμε τι ακριβώς μας λέει.

Όπως ακριβώς και στην αρχαία Αθήνα, οι Βουλές των Ελβετών είναι κυρίως – στην ουσία τους – νομοπαρασκευαστικές. Αυτός που αποφασίζει για κάθε νόμο είναι οι Ελβετοί πολίτες. Μπορεί να μην είναι υποχρεωτική η επικύρωση κάθε νόμου μέσω δημοψηφίσματος, αλλά στην ουσία οι Ελβετοί πολίτες μπορούν – αν το θέλουν – να ακυρώσουν οποιονδήποτε νόμο δεν επιθυμούν. Ας δούμε το πρόσφατο παράδειγμα.

• Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2013, η Ελβετική κυβέρνηση αποφασίζει να προωθήσει στις δύο Βουλές την δέσμη μέτρων που προτείνει.
• Τρία χρόνια μετά (!), στις 30 Σεπτεμβρίου 2016 έχουμε την αποδοχή από τα δύο κοινοβούλια (των πολιτών και των καντονιών) του νομοσχεδίου. Φυσικά ο νόμος δεν ισχύει από την επόμενη ημέρα. Θα τεθεί σε εφαρμογή την 1^ηΙανουαρίου του 2018 και μόνο αν δεν ακυρωθεί από δημοψήφισμα.
• Στις 21 Μαΐου 2017 διεξάγεται δημοψήφισμα ενάντια στον νόμο. Οι Ελβετοί πολίτες δεν το υποστηρίζουν και ο νόμος επικυρώνεται από αυτούς.
• Έτσι, την 1^ηΙανουαρίου του 2018 θα τεθεί σε εφαρμογή.

Σκεφτείτε πως ψηφίζονται αντίστοιχα οι νόμοι στην χώρα μας και θα κατανοήσετε ποια είναι η διαφορά μεταξύ μίας δημοκρατίας και μίας στυγνής και απάνθρωπης ολιγαρχίας.

Μήπως λοιπόν έφτασε η ώρα να εστιάσουμε στο μείζον (το πολιτικό μας σύστημα) και όχι στο ελάσσον (τα πρόσωπα που κυβερνούν και καταστρέφουν την χώρα);

Μήπως ήρθε η ώρα της δημοκρατίας και για εμάς;

Αρχική δημοσίευση του παραπάνω κειμένου εδώ.

Η Γκρέτα, το περιβάλλον και μία συζήτηση που δεν πρέπει να γίνεται.

Έχει (;) ενδιαφέρον η κουβέντα (το κους κους καλύτερα) που γίνεται γύρω από την μικρή Γκρέτα τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω τι δείχνει η τηλεόραση (η δική μου χάλασε πριν 30 χρόνια και δεν έχω ευκαιρήσει ακόμα να την επισκευάσω), αλλά στο fb το οποίο ακόμα, δυστυχώς, παρακολουθώ γίνεται ένας μικρός χαμός. Σε εννέα από τις δέκα αναρτήσεις, αλλά και στα αντίστοιχα σχόλια, θα δούμε κάποιον συμπολίτη μας να θεωρεί την Γκρέτα σπουδαία, ή το ακριβώς αντίθετο.

Ο κάθε ένας (ή μια, για να είμαστε και πολιτικά ορθοί), ανάλογα με το προσωπικό του πολιτικό ή ιδεολογικό στίγμα, ξεσπαθώνει υπέρ ή κατά της Γκρέτα καθώς και των συμπολιτών του που την υπερασπίζονται ή την λοιδορούν. Διαλέγουμε μια οπτική σύμφωνη με τις ιδέες μας (είναι δικές μας;) και ξεκινάμε τον καυγά. Καυγά, γιατί για διάλογο δεν γίνεται λόγος. «Αφού την ξέρω την αλήθεια βρε αδελφέ! Τι να μου πεις και εσύ;».

Επειδή όμως και εγώ έχω μερίδιο στην βλακεία θα μου επιτρέψετε να γράψω δυο – τρεις χαζομάρες.

a. Δεν είναι δουλειά της Γκρέτα το περιβάλλον.

Όταν βλέπω αυτό το παιδί να μιλάει με πιάνει απέραντη θλίψη. Δεν είναι δουλειά για ένα παιδί αυτή. Θα έπρεπε αντί θα θαλασσοδέρνεται και να «τραβάει τα αυτιά» αυτών που την χειροκροτούν (επειδή τους «τραβάει τα αυτιά»!) να είναι μαζί με τους φίλους της, να παίζει, να ερωτεύεται, να διασκεδάζει και να μελετά. Όποιος είναι μεγαλύτερος από 18 και χαίρεται να βλέπει την Γκρέτα να ταλαιπωρείται έτσι θα πρέπει να το σκεφτεί καλύτερα. Ειδικά οι γονείς της θα έπρεπε να ντρέπονται. Ο ακτιβισμός υπέρ του περιβάλλοντος είναι δική τους δουλειά (και όλων εμάς έτσι, να μην το ξεχνάμε) και όχι της κόρης τους.

b. Ας αφήσουμε τα πρόσωπα και ας δούμε τους μηχανισμούς.

Στο αριστουργηματικό Jesus Christ Superstar και στο Heaven on their minds, o Ιούδας (μία από τις πιο παρεξηγημένες περσόνες του Δυτικού πολιτισμού) λέει στον Ιησού (άλλη μεγάλη παρεξηγημένη περσόνα): you’ve begun to matter more than the things you say. Ας δούμε τι λέγεται, που και σε ποιους λέγεται, με ποιους διαύλους φτάνει σε εμάς, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε (και γιατί) να κάνουμε εμείς, τι μας επιτρέπεται και τι δεν μας επιτρέπεται να πούμε, να μοιραστούμε (ποιος ελέγχει τα ΜΜΕ που δημιουργούν και φιμώνουν, ανάλογα με τα κέφια τους όποιον θέλουν), να σκεφτούμε και στο τέλος να ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ (Μπορούμε; Φευ, δεν μπορούμε). Αν δεν πάψουμε να εστιάζουμε στο ελάσσον και δεν στραφούμε στο μείζον, δεν πρόκειται να γίνει καμία ουσιαστική αλλαγή προς έναν καλύτερο κόσμο.

c. Το κρίσιμο διακύβευμα δεν είναι το περιβάλλον αλλά η δημοκρατία.

Επειδή με κουράζουν οι εκτενείς, ατέρμονες, ανεστίαστες και εν τέλει ναρκισσιστικές αναλύσεις, θα βάλω μία τελεία σε αυτό το κείμενο με το τι πρέπει να γίνει για να σώσουμε και το περιβάλλον (το τομάρι μας δηλαδή, αφού ο πλανήτης γη δεν δίνει δεκάρα για το τι κάνουν τα είδη που φέρει στην επιφάνεια του).

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως το μεγάλο πρόβλημα με το περιβάλλον είναι το ότι δεν αποφασίζουμε εμείς για αυτό. Όπως και για όλα τα σημαντικά πράγματα που διαμορφώνουν την ζωή μας, τις αποφάσεις παίρνουν κάποιοι άλλοι. Το τι αποφασίζουν αυτοί οι άνθρωποι το βλέπουμε κάθε ημέρα. Το τι θα αποφασίζαμε όλοι εμείς, σε έναν πραγματικά δημοκρατικό πλανήτη, μπορεί να το εκτιμήσει ο κάθε ένας από εμάς. Αν κάποιος πιστεύει πως οι αποφάσεις μας θα ήταν το ίδιο κακές ή ακόμα και χειρότερες από ό,τι αποφασίζεται τώρα, τότε μπορεί απλά να απολαύσει το παρόν (μιλώντας γενικά περί ελλείμματος παιδείας, για την ανοησία των υπόλοιπων συμπολιτών του, για το πόσο καλός και ευφυής είναι ο ίδιος, για την χρησιμότητα της γιόγκα…….., ή ό,τι άλλο επιθυμεί). Αν όμως κάποιος πιστεύει πως όλοι εμείς, οι καθημερινοί άνθρωποι, οι αγγράμματοι, οι αμόρφωτοι, η πλέμπα βρε αδελφέ, θα πάρουμε αποφάσεις που δεν θα είναι αυτοκτονικές, αλλά τουναντίον θα είναι βιώσιμες και αειφόρες (τα έχει γράψει αυτά η Όστρομ αλλά ποιος ασχολείται μαζί της……), τότε η λύση είναι μπροστά μας και λέγεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δηλαδή μια δημοκρατία στην οποία όλες οι σημαντικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από τους πολίτες και μόνο τους πολίτες (για το πώς δείτε εδώ, αλλά και εδώ και εδώ και εδώ ……….)

Για αυτό σας ταλαιπωρώ με αυτό εδώ το κείμενο αγαπητοί μου συμπολίτες. Για να σας πω πως δεν έχει καμία σημασία το ποια είναι ή το ποια δεν είναι η Γκρέτα, έχει μικρή σημασία το τι λέει ή το τι δεν λέει, έχει την σημασία του το ότι όλα τα ΜΜΕ του κόσμου την προβάλουν (για να την υποστηρίξουν ή να της επιτεθούν, το ίδιο είναι). Όμως, το σημαντικότερο όλων είναι ότι δεν έχουμε πραγματική δημοκρατία και κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για εμάς και ενάντια σε εμάς. Eίμαστε δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, σκλάβοι. Αν συμφωνείτε μαζί μου ας πάψουμε να ασχολούμαστε με όπερες της πεντάρας όταν μπορούμε να ζητήσουμε τον χρυσό του Ρήνου. Όταν μπορούμε να ζητήσουμε την πραγματική δημοκρατία.

Το….. πάρτι στα φάρμακα και το «ναι» στα δημοψήφισμα

«Λίγο πριν από το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, µε τη σκιά των θεσμών βαριά πάνω από τη χώρα, λυτοί και δεμένοι είχαν… ανιδιοτελώς ξαμοληθεί να πείσουν το πόπολο να ψηφίσει «ναι». Μεταξύ αυτών που φαντασιώνονταν ότι ανήκουν στους… εκλεκτούς, ότι είναι µέλη της εγχώριας… ελίτ που βλέπει πάντοτε το «σωστό», αντίθετα από τους απλούς πολίτες που είναι επιρρεπείς στα «λάθη», ήταν και δέκα καθηγητές «Οικονομικών Υγείας», που ζητούσαν να υπάρξει άμεσα συμφωνία µε τους δανειστές, διότι «εάν δεν αποκατασταθεί η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, οι επιπτώσεις στην υγεία του ελληνικού πληθυσμού θα είναι δραματικές».

Ως ειδικοί οι καθηγητές είχαν πολλά να πουν για όλο το φάσμα των προβλημάτων που θα επέρχονταν στην Υγεία. Και για τα δημόσια νοσοκομεία που θα έκλειναν, και για τα αναλώσιμα που δεν θα υπήρχαν, και για τα εξειδικευμένα υλικά που θα εξαφανίζονταν. Για τα φάρμακα, μάλιστα, οι λέξεις περίσσευαν. Όπως υπογράμμιζαν οι καθηγητές, «οι εταιρείες δεν θα τα προμηθεύουν χωρίς να πληρώνονται. Επιπλέον, δεν θα μπορούν να εκτελούνται οι τρίμηνες συνταγές για τους χρόνιους ασθενείς, ενώ σημαντικά και πολύ αποτελεσματικά φάρμακα που κυκλοφορούν διεθνώς δεν θα εισάγονται στην Ελλάδα».

Το ότι η πλειοψηφία των πολιτών δεν τους άκουσε, αλλά τελικά αυτό που ήθελαν το κατάφεραν, είναι γνωστό και πλέον αντικείμενο ιστορικής έρευνας και πολιτικής κριτικής. Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό, αλλά έχει μεγάλη πολιτική και κοινωνική σημασία, είναι ότι τελευταίος, αλλά όχι έσχατος όπως αποδεικνύεται, είχε υπογράψει ο καθηγητής Ν. Μανιαδάκης, ο τέως… προστατευόμενος μάρτυρας και νυν κατηγορούμενος του πολιτικοοικονομικού σκανδάλου Novartis.

Αυτός ο καθηγητής, λοιπόν, που είχε συνάψει συμβάσεις µε διάφορες φαρμακευτικές εταιρείες, τα τι και τα πώς των οποίων βρίσκονται πλέον στο μικροσκόπιο της εισαγγελικής έρευνας, αυτός ο καθηγητής που «συμβούλευε» φαρμακευτικές εταιρείες και ταυτοχρόνως… υπουργούς Υγείας, αυτός τότε µας «συμβούλευε» τι να ψηφίσουμε. Ή, όπως ενημέρωνε μαζί µε τους συναδέλφους του και όλους τους άλλους συστημικούς παράγοντες, «την Κυριακή δεν ψηφίζουμε “ναι” µόνο για την παραμονή µας στην Ευρώπη. Ψηφίζουμε “ναι” και για την υγεία µας και κυρίως για την υγεία των παιδιών µας».

Αυτό που δεν µας είπε, αλλά το αντιλαμβανόμαστε τώρα όλοι, σε όλες του τις διαστάσεις, είναι ότι περισσότερο από την… υγεία µας ανησυχούσε για την «υγεία» των φαρμακευτικών εταιρειών µε τις οποίες συνεργαζόταν, την «υγεία» των υπουργών που συμβούλευε, είτε τυπικά είτε άτυπα, και τελικά την υγεία τη δική του και της τσέπης του.»

Το πολύ ενδιαφέρον και απόλυτα εύστοχο αυτό κείμενο του Βαγγέλη Δεληπέτρου το βρήκαμε εδώ.

Βγάλτε τον σκασμό

Έχουμε εθιστεί στον θάνατο και την καταστροφή. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, παρά μόνο αν το ζήσουμε οι ίδιοι, τι σημαίνει να χάνονται άνθρωποι άδικα. Δεν μπορούμε να νιώσουμε την φρίκη που ένιωσαν οι συνάνθρωποί μας που χάθηκαν την Δευτέρα, ούτε φυσικά ό,τι νιώθουν οι δικοί τους άνθρωποι για το βίαιο και απάνθρωπο χαμό τους. Μπορούμε όμως να σκεφτούμε τι πήγε λάθος.

Μπορούμε και πρέπει να σκεφτούμε ενάντια στην προκλητική και θρασύτατη απαίτηση όσων πρέπει να απολογηθούν και οι οποίοι μας λένε να βγάλουμε τον σκασμό. Μας λένε πως δεν δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε, να προβληματισθούμε, να σχολιάσουμε, να θυμώσουμε… Όπως έγραψε μια πολύ καλή δημοσιογράφος: «Να σιωπήσουμε, γιατί διαφορετικά θα αναγκαστούν να απολογηθούν οι ένοχοι.»

Στην Ελλάδα το φαινόμενο είναι περιοδικό. Το ζούμε, ξανά και ξανά, χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ μια σοβαρή συζήτηση για αυτό. Χωρίς μια μελέτη που να εξετάζει το πώς και το γιατί. Τα προβλήματα όμως δεν λύνονται μόνα τους και ως δια μαγείας.

Έχουμε λοιπόν ένα κράτος που δεν λειτουργεί. Περιοχές που καίγονται και την επόμενη ημέρα αλλάζουν χρήση. Κόβονται κομμάτια, πωλούνται, κτίζονται. Και σε όλα αυτά το κράτος όχι μόνο απουσιάζει αλλά συμμετέχει ενεργά, μέσω των μηχανισμών του, στην διαιώνιση του προβλήματος.

Οι πυρκαγιές αυτές δεν μπορεί παρά να είναι εμπρησμοί. Οικοπεδοφάγοι, Αμερικάνοι, Ρώσοι ή Τούρκοι πράκτορες, εταιρείες που θέλουν να εκμεταλλευτούν την γη; Έχει κάποια σημασία; Ναι, όταν θέλεις να αντιμετωπίσεις το φαινόμενο. Καμία, όταν όλα αυτά είναι απολύτως αποδεκτά από την πολιτική ελίτ της χώρας.

Δεν πιστεύω πως υπάρχει συμπολίτης μας ο οποίος επιδεικνύει ένα ελάχιστο ενδιαφέρον για την πολιτική που να μην είναι απόλυτα πεπεισμένος πως αυτοί που μας κυβερνούν είναι εντελώς  ανίκανοι. Όπως ακριβώς αυτοί που μας κυβερνούσαν προηγουμένως και αυτοί που θα μας κυβερνήσουν στο μέλλον.

Τελικά τι είμαστε; Ποια θεωρούμε ότι είναι η θέση μας σε αυτή την κοινωνία; Είμαστε ζώα για να ορίζουν άλλοι τις ζωές μας; Πως αντέχουμε, γιατί δεν θυμώνουμε με τους εαυτούς μας που επιτρέπουμε σε μια δράκα ανίκανων να καταστρέφει την ζωή μας; Πως μπορούμε να εθελοτυφλούμε και να πιστεύουμε πως όλα αυτά είναι απλή νομοτέλεια;

Πριν μερικά χρόνια κατάλαβα τι πραγματικά είναι η δημοκρατία. Όχι θεωρητικά και αφηρημένα αλλά στην πράξη και με απόλυτα συγκεκριμένους θεσμούς. Αν για κάθε σοβαρό ζήτημα αποφασίζαμε εμείς και όχι μια διεφθαρμένη πολιτική ελίτ, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Θα υπήρχαν λιγότερα αυθαίρετα, λιγότεροι εμπρηστές, λιγότεροι καταπατητές, λιγότεροι πράκτορες, λιγότεροι ανίκανοι πολιτικοί και κυρίως λιγότεροι νεκροί.

Αντίθετα, θα υπήρχαν περισσότερα και μεγαλύτερα  δάση, περισσότερες πραγματικά δημόσιες ακτές, περισσότεροι πυροσβέστες και μέσα πυρόσβεσης, περισσότεροι πολιτοφύλακες, περισσότερη οργάνωση και έλεγχος.

Γιατί, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Γιατί θα υπάρχει πραγματική λογοδοσία, γιατί οι αξιωματούχοι της αστυνομίας, της πυροσβεστικής και της πολεοδομίας θα εκλέγονται από τους πολίτες και μόνο από αυτούς, γιατί οι μεγάλες εταιρίες δεν θα μπορούν πλέον να δωροδοκούν και να εκλέγουν αυτές (μέσω των ΜΜΕ που κατέχουν) και όχι εμείς, τους «αντιπροσώπους» μας, γιατί οι τοπικές κοινωνίες θα έχουν μεγαλύτερες αρμοδιότητες και άρα ελευθερίες να δράσουν και να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά τους προβλήματα, γιατί θα αποφασίζουμε εμείς για εμάς.

Όταν, αγαπητοί συμπολίτες, καταλάβουμε πραγματικά τι είναι η δημοκρατία και πόσο την έχουμε ανάγκη, όταν απαιτήσουμε να έχουμε λόγο, συνεχώς και για κάθε μεγάλο ζήτημα της γειτονιάς μας, του δήμου μας, του νομού μας αλλά και της χώρας στην οποία κατοικούμε, τότε και μόνο τότε θα πάψουμε να μετράμε νεκρούς. Μέχρι εκείνη την στιγμή, η πολιτική ελίτ θα δολοφονεί την χώρα και όλους εμάς.  Θα μας δολοφονεί και θα μας λέει: «Βγάλτε τον σκασμό»

Λιγότεροι βουλευτές; Τεράστιο λάθος.

Ακούμε διάφορους να μιλούν για την ανάγκη μείωσης των βουλευτών και πώς έτσι θα τιμωρήσουμε την διεφθαρμένη πολιτική ελίτ, ενώ ταυτόχρονα θα εξοικονομήσουμε χρήματα από την μείωση αυτή. Τι, πραγματικά όμως, θα καταφέρουμε έτσι; Απλά, θα ενδυναμώσουμε ακόμα περισσότερο τα κλειστά πολιτικά ‘τζάκια΄ και την ισχύ των διαπλεκόμενων ΜΜΕ. Θα κάνουμε ένα κακό πολιτικό σύστημα ακόμα χειρότερο.

Η δική μου πρόταση είναι εντελώς διαφορετική. Περισσότεροι βουλευτές και κυρίως κοντά στους πολίτες. Πως όμως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; Νομίζω πολύ απλά.

100-300 εκπρόσωποι ανά περιφέρεια (ανάλογα του πληθυσμού της), με τις περιφέρειες να είναι υπεύθυνες για όλα πλην άμυνας, εξωτερικής και νομισματικής πολιτικής.

Δύο κοινοβούλια σε εθνικό επίπεδο. Βουλή αντιπροσώπων με 200 βουλευτές (αναλογικά εκλεγμένους και όχι απαραίτητα μέσω κομμάτων) και συμβούλιο περιφερειών με 4 εκπροσώπους ανά περιφέρεια (52 άτομα). Αρμοδιότητες κυρίως η άμυνα, η εξωτερική και η νομισματική πολιτική.

Όλοι οι παραπάνω πληρώνονται όσο και ένας απλός δημόσιος υπάλληλος (πλην λογικών εξαιρέσεων για έξοδα που δεν μπορούν να αποφευχθούν), με θητείες που δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις δύο και, αν αυτό απαιτείται, τις απαραίτητες άδειες από την εργασία τους για όσο διάστημα λείπουν από αυτή.

Φυσικά όλα αυτά θα πρέπει οπωσδήποτε να υποστηρίζονται από λαϊκές συνελεύσεις – όπου το μέγεθος του πολιτικού σώματος το επιτρέπει –  και δημοψηφίσματα πρωτοβουλίας πολιτών σε όλα τα πολιτικά επίπεδα.

Λοιπόν, τι λέτε; Δεν είναι απλό;

Ιεροί τόποι

Πρόσφατα έτυχε να περάσω έξω από το Δίστομο και στην επιστροφή μου προς Αθήνα αποφάσισα να δω την πολύ μικρή αυτή πόλη. Επισκέφτηκα το αρχαιολογικό της μουσείο και εκεί συνειδητοποίησα την μεγάλη ιστορία του τόπου. Φεύγοντας ρώτησα την πολύ ευγενική υπάλληλο τι είναι ο λόφος που δεσπόζει στην είσοδο της πόλης με την σημαία να κυματίζει ψηλά, μέσα  στο μοναδικά εκτυφλωτικό φως του ελληνικού ουρανού. Και μου εξήγησε.

Η ποιότητα μίας δημοκρατίας (III)

Το τρίτο και τελευταίο μέρος μίας εισαγωγής στην ενδιαφέρουσα θεωρία σχετικά με την δημοκρατική ποιότητα των Morlino και Diamond. Μπορείτε να δείτε τα προηγούμενα δύο μέρη εδώ και εδώ.

Τα δημοψηφίσματα στην Ευρώπη

Σε ποια κατηγορία βρίσκεται η Ελλάδα όσο αφορά τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας; Ποιοι είναι πρωταθλητές; Ποιοι είναι απελπισμένοι και ποιοι ουραγοί; Ποιες είναι οι τέσσερις από τις 44 χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίες μέχρι και το 2001 δεν είχαν πραγματοποιήσει κάποιο εθνικό δημοψήφισμα;

Αυτά και άλλα πολλά και πολύ ενδιαφέροντα στο κείμενο που μετέφρασε και επιμελήθηκε ο Γιώργος Κουτσαντώνης.

Τι είναι μια «ποιοτική» δημοκρατία; (ΙΙ)

Συνεχίζουμε με το δεύτερο απόσπασμα από το κείμενο των Leonardo Morlino και Larry Diamond σχετικά με την ποιότητα μίας δημοκρατίας.

«Οι παραπάνω ορισμοί της ποιότητας (δείτε την προηγούμενη ανάρτηση) σημαίνουν πως μία ποιοτική δημοκρατία εξασφαλίζει στους πολίτες επαρκή ελευθερία, πολιτική ισότητα και έλεγχο επί των δημόσιων πολιτικών και του πολιτικού προσωπικού, μέσω της θεσμοθετημένης και έννομης λειτουργίας σταθερών θεσμών και ιδρυμάτων. Ένα τέτοιο καθεστώς θα ικανοποιεί τις προσδοκίες των πολιτών όσο αφορά την διακυβέρνηση (ποιότητα σύμφωνα με το αποτέλεσμα), θα επιτρέπει σε πολίτες, οργανώσεις και κοινότητες να απολαμβάνουν εκτενείς ελευθερίες και πολιτική ισότητα (ποιότητα σχετική με το περιεχόμενο) και θα παρέχει ένα γενικό πλαίσιο μέσω του οποίου το σύνολο των πολιτών θα είναι σε θέση να ελέγχει και να κρίνει την απόδοση της κυβέρνησης μέσω μηχανισμών όπως οι εκλογές, ενώ τα κυβερνητικά όργανα και οι κρατικοί λειτουργοί μπορούν να ελέγξουν ο ένας τον άλλο, τόσο νομικά όσο και συνταγματικά (ποιότητα σχετική με την διαδικασία).